Her şey o kadar saçma ki… Benim burada ne işim var? Benim şimdi çocuklarım için buzun altından balık avlıyor olmam gerekirdi. Belki çetin bir fırtınaya birlikte direnmemiz gerekecekti. Ama benim burada ne işim var?
Benim burada bir işim var. Elektrikli kırbaçlarla öğretilen, beni burda zorla alıkoyan, beni yuvamdan kopartan “insan eğlence kültürü”ne hizmet etme işim var. Hiç komik değil. Hiç komik değilim. Hiç eğlenmiyorum. O patenleri siz kendiniz için üretmemiş miydiniz? O patenlerin benim ayağımda ne işi var? “Sahip” gibi kızaklı koltukta oturan ve onu itmemi isteyen kadın da kim?
Ah dişlerim! Dişlerim açıkta olsaydı böyle yapamazdınız. Ağızlığım çıkartılınca nefes almak bir başka güzel geliyor. Belki dişlerimi söktünüz bir bir. Buna hakkınız var mıydı?
O kadar kalabalık ve kötüsünüz ki sizden yalnızca korkuyorum. Bir kırbaç daha yememek için. Dövülmemek ya da aç bırakılmamak için hepsi.
Siz çağın ‘harika’ ebeveynleri… Çocuklarınıza karne hediyesi olarak benim tutsaklığımı, benim korkularımı, ben üzerinde kurulan baskı ve tahakkümü, yuvamdan ve ailemden koparılışımı, ait olmadığım bir yerde ben olmayan şeyler yapışımı mı hediye edeceksiniz?
Sosyal adaletsizliği, güçlünün ve zalimin sırf güçlü ve zalim olduğu için kendine benzeyeni ve kendine benzemeyeni sömürüsünü, beni izlemek için bir bilet alarak mı destekleyeceksiniz? Siz çocuklarınıza bunları mı öğreteceksiniz?”
Hayvanların kullanıldığı sirkler birer işkencehanedir. Tutsaklıktır, esarettir. Orda dostluk ve mutluluk yoktur, adaletsizlik vardır.
Hayvanların doğalarından koparıldığı, hayvanların doğalarında olmayan hareketleri ödül ve ceza sistemi ile yapmaya zorlandığı, efendi-köle ve sahip-mal ilişkisine dayanan bu eğlence sektörüne bir biletle katkıda bulunmayın.
Bilinçlenin, bilinçlendirin.
#hayvanlarınkullanıldığısirkleryasaklansın
#tutsaklıktangelenkahkahaacımasızdır
Dicle Ürünay’ın izniyle https://yasamakhayatadegdirir.wordpress.com/sitesinden alınmıştır.