Bugün size unutamadığım bir anımı anlatmak istiyorum. 🦋
Oldum olası okul gezilerini çok severim. Arkadaşlarımla birlikte yeni yerler keşfetmek, birlikte eğlenmek hoşuma gider ve bu yüzden tüm gezilere katılmak isterim.
Yazı: Betül Sayın *
Benim öğrencilik hayatım 3 yaşımda anaokulu ile başladı, anaokulunda her dönem en az bir gezi organize edilirdi. Yanlış hatırlamıyorsam o zaman 5 yaşımdaydım ve yunus gösteri merkezine gezi yapılacağını söylemişlerdi. İnanılmaz heyecanlanmış ve çok sevinmiştim. Hep televizyonda gördüğün yunusları yakından görebilecek ve belki de dokunabilecektim. Onlarla yüzdüğümü hayal etmiş bile olabilirim.
Servisten iner inmez anneme büyük bir sevinç ve coşkuyla “yunusları görmeye gideceğiz” dediğimde annemin yüzündeki gülümsemenin yok olduğunu gördüm. “Eyvah!” der gibi bir yüz ifadesi vardı.
Bu ne anlama geliyordu o an hiçbir fikrim yoktu lâkin eve çıkınca anladım, annem geziye gitmeme izin vermiyordu.
Çok üzgündüm, hiç durmadan ağlamak istiyordum. Annem neden göndermediğini anlatıyordu ama o an bu çok da umurumda değildi, kalbim çok acıyordu. Ertesi gün tüm okul yunusları görmeye gitmişti ama ben evdeydim. Hâlâ çok üzgündüm ama kalbim artık o kadar çok acımıyordu.
Kahvaltıdan sonra annem, Taiji diye bir yerin fotoğraflarını gösterdi. Her yıl yunuslar göç ederken oradan geçiyorlarmış ve kötü insanlar onlara tuzak kurup yakalıyorlarmış. Sonra eğitmek için havuzlara götürüyorlarmış. Ailesiyle birlikte sevinçle hoplaya zıplaya yüzerken birden bire kendilerini küçücük bir havuzda yapayalnız buluyorlarmış. Eğitilebilmeleri için aç bırakılıyor, ölü balık yemeye (yunuslar ölü balık yemezler) zorlanıyorlarmış. Çoğu yunus bu eğitim sürecinde kendini duvarlara vura vura intihar ediyormuş.
Fotoğraflara bakıp annemin anlattıklarını dinleyince bu sefer geziye gidemediğim için değil oradaki yunuslar için çok üzülmeye başlamıştım.
Okulda uzunca bir süre herkes yunuslardan bahsetmişti, geziden mutsuz dönen yoktu, herkes çok eğlenmişti. Ben yunusların mutsuz olduklarını söylesem de arkadaşlarım bana inanmamışlardı çünkü onlara göre yunuslar gülümsüyorlardı.
Geçenlerde bir fotoğraf gördüm, yunusu tüfekle vurmuşlar. O fotoğraftaki yunus da ölüydü ama gülümsüyordu. Eğer ağzınız iki yana doğru geniş duruyorsa herkes sizi mutlu sanabiliyor.
O zaman çok küçüktüm, annemin beni neden göndermediğini şu an daha iyi anlayabiliyorum ve o yunusların acı çekmelerine katkı sağlamadığım için çok mutluyum.
Aynı durum hayvanat bahçeleri için de geçerli, yunus parklarına nazaran tek iyi yanları hayvanların gösteri için zorlanmıyor olması. İki günlük sokağa çıkma yasağına uyamayan insanlar, hayvanları yıllarca kafeslerde tutuyor.
Yunus parklarının perde arkasını ve daha fazlasını @freedomfordolphins‘i (Instagram) takip ederek öğrenebilir ve çevrenize duyurarak destek olabilirsiniz.💕
* Betül Sayın yazar olmak istiyor. 7. sınıf öğrencisi ve Oyunlaştırma Gönüllüsü. Özenli çalışmalarını ayrıca web sitesinden takip etmenizi öneririz.
